Był to jeden z tych dni, które na długo pozostają w pamięci – dzień napełniony promieniami słońca i śmiechu. Ania i Hubert, moi bliscy przyjaciele, zaprosili mnie, bym spojrzała na ich miłość przez pryzmat obiektywu. Wybrali Radziejowice – miejsce, które jakby stworzone zostało do takich opowieści.
Zaczęliśmy w parku, gdzie stare drzewa zdawały się szeptać historię dawnych czasów. Staw, niczym lustro, odbijał niebo w kolorze jasnego błękitu. Ania, w swojej sukni, wyglądała jak nimfa wyłaniająca się z baśni. Hubert, z lekkim uśmiechem i wzrokiem pełnym czułości, był nieodłącznym bohaterem tej opowieści. Ich obecność zdawała się wypełniać przestrzeń ciepłem i światłem, jakby cały świat wstrzymał oddech, by być świadkiem ich szczęścia.
Wędrując alejkami, zatrzymywaliśmy się w miejscach, które zdawały się wołać, by uchwycić ich chwilę.
To była opowieść, która nie potrzebowała słów. A ja, jako jej obserwatorka, miałam przywilej ją zapisać – nie piórem, lecz światłem. Zapraszam Was na tę opowieść o „Miłości w Radziejowicach”. 😉
